પ્રીતનાંં ઘેલાં
અમે તો પ્રીતનાં ઘેલાં, અમારા મીન સરોવરના નાતા;
મીન સરોવરના નાતા, અમથી મૂક્યા નથી મૂકાતા-
અમે તો ....
સરોવર સૂકાતાં હંસ ઊડીને, થીર બીજે થઈ જાતા;
વિણ પાંખુંના વિહંગડાં અમે, જળ સાથે ઝડપાતાં-
અમે તો...
ધણને ઘાએ અગનની ફૂંકે, ગાળ્યા એમ ગળાતાં;
ખાખ થયા વિણુ આઘા ન ખસતાં, લોઢા લાકડે જડાતાં-
અમે તો ....
માનવ માટીના જુગજુગ જૂના, સબંધ નિભાવ્યે જાતાં;
માંડવે ચોરીના માટ મસાણે, આગ લઈ આગળ થાતાં-
અમે તો...
એવી લગન છે કલમ અણીથી, અગળાં થઈ સુકાતાં;
લહિયા આ સાહ્યું લીલી ન જાણજે, ખૂંટી ધૂળ્ય ખાતાં-
અમે તો...
કાદવ સરખાં દાદ' કે' કલેવર ને નીર સાથે નાતા;
વેઠવા વસમા વિયોગ એના, હૈયાં ચીરાઈ જાતાં-
અમે તો...
----કવિ 'દાદ'
કાલ્પનિક દુનિયામાંથી વસ્તવિકતાની ધરતી પર રૂમઝુમ ચાલે ચાલતી મારી કવિતા નવોઢા બની શરમાય છે....
મંગળવાર, 4 સપ્ટેમ્બર, 2018
પગલાંની માળા
પગલાંની માળા
વીણી વીણીને ભેગાં કરિયાં, સપનાં બધાં સુવાળાં;
નજર ગૂંથે પગલાંની માળા.
બે ચાંચડિયે એક જ તરણુંં, લઈ ઊડતાં લટકાળાં;
મનડાં અમે એમ ગૂંથ્યાં'તાં જેમ સુધરીના માળા-
નજર ગૂંથે પગલાંની માળા.
ઈ વાટડીએ વન ઊગ્યાં, જ્યાં હાલ્યાં'તાં પગપાળાં;
વિંખાઈ ગયા છે આજ વિસામા, ગોંદરા નદિયું ગાળા-
નજર ગૂંથે પગલાંની માળા.
બાંધ્યાં અંગ દિશા ના સૂઝે, ક્યાં કરવાં ઊતારા;
આસરો દઈ ઊડાડી મૂક્યાં, વલખે પાંખુવાળા-
નજર ગૂંથે પગલાંની માળા.
આવન જાવન રહી ન કોઈ, ઊંધી ગયાં અજવાળાં;
બંધ કરી ધર બેસી ગયાં છે, સૂન ઘરને તાળાં-
નજર ગૂંથે પગલાંની માળા.
મરી ગયાં 'દ્વાદલં મધલાળે, ઊગરવા નહીં આરા;
તાણે તાણે તૂણાઈ ગયાં, જેમ કરોળિયે જાળાં,
નજર ગૂંથે પગલાંની માળા.
----કવિ 'દાદ'
આના પર સબ્સ્ક્રાઇબ કરો:
પોસ્ટ્સ (Atom)